تاریخچه موسیقی ایرانی، به عنوان یکی از غنی‌ترین و متنوع‌ترین سنت‌های موسیقی در جهان، ریشه‌های عمیق و تاریخی دارد که به دوران باستان برمی‌گردد. موسیقی در ایران از دیرباز به عنوان یک هنر مقدس و ابزاری برای بیان احساسات و روایت داستان‌ها شناخته شده است. در دوران هخامنشیان، موسیقی به عنوان بخشی از مراسم مذهبی و جشن‌ها مورد استفاده قرار می‌گرفت و سازهایی مانند "بربط" و "نی" در این دوران رایج بودند.
با ورود اسلام به ایران، موسیقی ایرانی تحت تأثیر فرهنگ‌های مختلف قرار گرفت. در این دوره، موسیقی مقامی و دستگاهی شکل گرفت که به عنوان یکی از ویژگی‌های بارز موسیقی ایرانی شناخته میشود. دستگاه‌ها و نغمه‌های مختلف، به همراه شعرهای فارسی، به غنای موسیقی ایرانی افزودند و هنرمندانی مانند حافظ و سعدی به این هنر جان بخشیدند.
در دوران صفویه، موسیقی ایرانی به اوج شکوفایی خود رسید. در این دوره، دربار شاهان صفوی به عنوان حامیان بزرگ موسیقی و هنر شناخته می‌شدند و هنرمندانی چون "ملاعبدالله" و "علی‌اکبر خان" در این زمان به شهرت رسیدند. این دوره همچنین شاهد تأسیس "مکتب اصفهان" بود که تأثیرات عمیقی بر موسیقی ایرانی گذاشت.
در قرن بیستم، موسیقی ایرانی با ورود نوآوری‌ها و تأثیرات جهانی، دچار تغییرات قابل توجهی شد. هنرمندانی مانند "محمدرضا شجریان" و "پرویز مشکاتیان" با ترکیب سنت و مدرنیته، موسیقی ایرانی را به سطح جدیدی ارتقا دادند. همچنین، ظهور موسیقی پاپ و تلفیق آن با موسیقی سنتی، به تنوع و غنای بیشتر این هنر کمک کرد.
امروزه، موسیقی ایرانی نه تنها در داخل کشور، بلکه در سطح جهانی شناخته شده است و هنرمندان ایرانی در تلاشند تا این میراث فرهنگی را حفظ و گسترش دهند. این تاریخچه غنی، نشان‌دهنده تأثیرات عمیق فرهنگی و اجتماعی بر موسیقی ایرانی است و همچنان الهام‌بخش نسل‌های جدید هنرمندان میباشد.